نگاهی به Streets of Rage 4

در این مقاله نگاهی به Streets of Rage 4 خواهیم انداخت. چهارمین نسخه از فرنچایز محبوب شورش در شهر که برای بسیاری از گیمرها نوستالژی محسوب می شود. با ما همراه باشید.

فرنچایز Streets of Rage یا همان «شورش در شهر» خودمان، بخش بزرگی از خاطرات خیل عظیمی از گیمرها را تشکیل می‌دهد. این سری موفق سگا از آن دست بازی‌هایی بود که بیشتر از آن که بازی باشند، بهانه‌ای برای نشستن کنار دوستان و آشنایان و سرگرم شدن در کنار هم بودند. این فرنچایز حالا بعد از ۲۶ سال بار دیگر با نسخه‌ جدید خود بازگشته تا طرفداران ژانر “Beat ’em up” را سر ذوق بیاورد. در ادامه می خواهیم نگاهی به جوانب بازی انداخته و به این سوال بپردازیم که آیا این نسخه توانسته دنباله‌ای قابل قبول برای سری واقع شود یا همانند بسیاری از دنباله‌های بازی‌های خاطره‌انگیز به خاطرات خوش شما لطمه می‌زند.

داستان بازی ۱۰ سال پس از اتفاقات نسخه سوم مجموعه روایت می‌شود. این بار اما دیگر خبری از Mr. X نیست و دوقلوهای دختر و پسر او با نام‌های Y، کنترل سندیکای جنایتکاری را برعهده و همانند پدر خود قصد کنترل شهر و مردم را دارند. قهرمانان ما این بار با نام‌های Cherry ،Blaze ،Axel و Floyd در تلاش هستند تا جلوی این دوقلوها را بگیرند. قابل ذکر است که چری، دختر آدام یکی از شخصیت‌های اصلی سری و فلوید، شاگرد دکتر زان است که در نسخه قبل او را ملاقات کرده‌ایم. به صورت کلی داستان بازی چیزخاصی برای گفتن ندارد و در قالبی کامیک بوکی روایت می‌شود. البته انتظاری از حیث داستانی برای این بازی که به گیم پلی خود متکی است، وجود ندارد و حتی در بهترین بازی‌های این سبک، داستان چندان پیچیدگی خاصی ندارد. درواقع داستان در نسخه چهارم همانند گذشته، پلی برای رد کردن شخصیت‌ها به مرحله‌های بعدی است.

ساختار گیم پلی نیز همانند گذشته است و تغییرات چندان جذابی به خود ندیده است. این بار اما با پیشرفت انیمیشن‌ها حس لذت‌بخشی هنگام کتک‌کاری خلاف‌کارها به بازیکن منتقل می‌شود. همانند گذشته بازی دارای تعدادی مرحله یا Stage است که کاراکتر موردعلاقه خود را در ابتدای آن انتخاب کرده، شروع به کشتن دشمنان خود می‌کنید و در این راه با انواع دشمنان عادی، مینی‌باس‌ها و درنهایت باس نهایی روبرو می‌شوید. هر شخصیت دارای حرکات عادی یا به اصطلاح “Light”، حرکات ویژه و درنهایت یک حرکت Star Move است که بیش‌ترین خسارت ممکن را به دشمنان وارد می‌کند و برای اجرای آن نیاز به ستاره دارید.

حرکات ویژه، توانایی‌هایی هستند که در این نسخه معرفی شده‌اند و تاکنون شاهد آن نبوده‌ایم. این حرکات هنگام اجرا مقداری از نوار سلامتی شما را کم یا به نوعی مصرف می‌کنند که این مقدار با ضربه زدن به دشمنان بازی بازیابی می‌شود اما در این حین، حتی دریافت یک ضربه ساده از دشمنان، فرصت بازیابی سلامتی را از شما می‌گیرد. شاید فکر کنید که این مورد مکانیزم جالبی را به بازی افزوده است اما اجرای آن در بخش تک نفره دراغلب موارد و به خصوص هنگامی که مورد محاصره دشمنان زیادی قرار گرفته‌اید، شما را به شدت اذیت خواهد کرد به طوری که استفاده از آن را بسیار محدود خواهید کرد. از سمت دیگر باید به این نکته توجه داشت که این حرکات ویژه جهت استفاده در مواقع بحرانی در بازی قرار داده شده‌اند و مشکل ذکر شده عملا آن را در این مواقع بلااستفاده می‌کند.

بقیه المان‌های گیم پلی نیز تغییر خاصی ندیده‌اند. همانند گذشته آیتم‌های شفابخش در بازی به شکل سیب و… هستند. سلاح‌هایی در طول مراحل به صورت موقت قابل استفاده است که تنوع خوبی دارند و بعضی از آن‌ها قابلیت پرتاب شدن نیز دارند. لازم به ذکر است که برداشتن آیتم‌ها هنوز مانند ۲۶ سال پیش گاها اعصاب خرد کن می‌شود به خصوص در بخش تک نفره و هنگام مبارزه با موج زیادی از دشمنان. استیج‌ها با این که ظاهرشان تغییر می‌یابد اما تاثیر خاصی برروی گیم پلی بازی ایجاد نکرده‌اند و فقط شامل تله‌های جزئی هستند.

مشکل دیگری که در گیم پلی وجود دارد مربوط به کاراکترهای بازی است که بین آن‌ها بالانسی وجود ندارد و کارایی بعضی از آن‌ها به علت حرکات سریع‌تر و یک سری حرکات خاص، بیشتر است. این مورد باعث می‌شود هنگام تجربه بازی به صورت تک نفره، مجبور شوید در برخی از مراحل از کاراکترهایی نظیر Blaze استفاده کنید. این عدم بالانس کافی تاثیر منفی برروی بخش دیگری از بازی می‌گذارد که در ادامه به آن خواهیم پرداخت. درواقع کاراکترهای بازی غیر از حرکات ویژه، نوآوری خاصی ندارند و سازندگان می‌توانستند با مکانیزم‌هایی نظیر دفاع کردن یا اختصاص المان‌های نقش‌آفرینی، عمق بیشتری به بازی ببخشند.

دشمنان بازی از تنوع قابل قبولی برخوردار هستند و همچنین تعدادی از دشمنان قدیمی سری در بازی حضور دارند. مینی باس‌ها و باس‌ها از طراحی خوبی نیز برخوردار هستند و حتی در درجه‌های سختی پایین چالش برانگیز ظاهر می‌شوند اما به صورت چندنفره بهتر است به درجه‌های سختی Hard به بالا روی بیاورید و موج‌های سریع‌تر و بیشتری از دشمنان را تجربه کنید. همچنین در درجه‌های سختی بالا، قابلیت‌ بازگشت مجدد پس از مرگ کمتری را دریافت خواهید کرد که البته پس از هر بار مرگ، بازی پیشنهاداتی نظیر ستاره اضافه جهت انجام حرکات Star Move و جان اضافه می‌دهد که در ازای آن امتیازاتی از شما دریافت می‌کند.

بازی علاوه بر بخش داستانی که تقریبا سه ساعت طول می‌کشد، دارای بخش‌های دیگری نظیر Arcade، جهت تجربه بازی به صورت نوستالژی و بدون قابلیت ذخیره‌سازی، بخش Battle، جهت تجربه‌ای دو نفره به مانند بازی‌های مبارزه‌ای که البته با توجه به بالانس نبودن شخصیت‌ها که در بالا ذکر کردم، این بخش عملا جذابیت لازم را نخواهد داشت و درنهایت بخش Boss Rush است که موجی از باس فایت‌های بخش داستانی بازی را پشت سرهم به سمت شما روانه می‌کند که شاید بتوان گفت جذاب‌ترین بخش آن پس از بخش داستانی بازی است. قابل ذکر است که بازی در ابتدا چهار شخصیت در اختیار شما قرار می‌دهد که در ادامه با پیشروی در بازی کاراکترهای بیشتری در اختیار شما قرار خواهند گرفت.

گرافیک بازی چه در بخش هنری و چه فنی عالی کار شده است و در طراحی کات سین‌ها، شخصیت‌ها و انیمیشن‌های مبارزات شاهد بازی خوش ساختی هستیم. موسیقی‌های بازی نیز بسیار باکیفیت و مانند ترکیبی از یک چیز قدیمی و مدرن هستند. ترکیبی که به بهترین صورت با ریتم بازی هماهنگ است و حس و حال بازی‌های قبلی سری را تداعی می‌کند.

در انتهای نقد و بررسی بازی Street of Rage 4 باید به این مسئله اشاره کرد که به صورت کلی تمام مشکلات بازی در این نکته خلاصه می‌شود که بازی بیش از حد در گذشته مانده و قدم رو به جلویی برنداشته است. وفاداری به گذشته یک چیز است و گیرکردن در گذشته چیزی دیگر. این مورد باعث می‌شود بازی به صورت تک نفره گاها خسته کننده شود و از آن جایی که گیم پلی عمق زیادی ندارد و با داستان پروپاقرصی نیز طرف نیستیم، بهتر است بازی را با دوستان خود به صورت کوآپ (حداکثر چهار نفر به صورت Local و دونفره به صورت آنلاین) تجربه کنید و حسابی از آن لذت ببرید.