در یک دهه گذشته، جستجو برای کشف سیاره های فراتر از منظومه شمسی به صورت فزاینده ای افزایش یافته است. در مجموع ۴۵۱۴ سیاره فراخورشیدی در ۳۳۴۶ سامانه سیاره ای تأیید شده و ۷،۷۲۱ نامزد دیگر در انتظار تأیید هستند. آیا در این سیارات حیات وجود دارد؟ برای وجود حیات باید شرایطی مانند زمین در آن جا حاکم باشد یا سیارات دارای اقیانوس و جو غنی از هیدروژن هم می توانند نقاط ایده آلی برای وجود زندگی باشند؟
در حال حاضر، ستاره شناسان عمدتا به دنبال سیاره های فراخورشیدی هستند که از نظر اندازه، جرم و ترکیب شرایطی شبیه به زمین داشته باشند. همچنین به یافتن نمونه هایی از “زندگی عجیب و غریب” نیز علاقه مند هستند، نوعی که در شرایطی ظاهر شده است که به هیچ وجه شبیه زمین نیست.
به عنوان مثال، تیمی از ستاره شناسان دانشگاه کمبریج اخیراً مطالعه ای را انجام دادند که نشان می دهد چگونه می توان حیات در سیارات دارای اقیانوس و جو غنی از هیدروژن پدیدار شود.
از بین همه سیاره های فراخورشیدی که در ۳۰ سال گذشته کشف شده اند، اکثریت قریب به اتفاق، سیاره های صخره ای به جرمی چند برابر زمین (ابر زمین) یا غول های یخی با جو غنی از هیدروژن (مینی نپتون) بوده اند.
بیشتر مینی نپتون ها بیش از ۱.۷ و ۳.۹ برابر وسعت زمین هستند و تصور می شود که دارای فضای داخلی متشکل از یخ، سنگ و اقیانوس هایی از عناصر فرار است. مطالعات قبلی روی چنین سیاره هایی نشان داده است که شرایط فشار و دما در زیر جوهای غنی از هیدروژن آن ها برای حمایت از زندگی بسیار مناسب است.
با این حال، در مطالعات قبلی دانشمندان دریافته بودند که اسیارات دارای اقیانوس و جو غنی از هیدروژن می توانند تحت شرایط خاصی وجود حیات را پشتیبانی کنند. آنها به طور خاص، سیاره فراخورشیدی K2-18b را مورد بررسی قرار دادند. این سیاره از گونه مینی نپتون در سال ۲۰۱۹ هنگامی که دو تیم مختلف وجود بخار آب در اتمسفر غنی از هیدروژن آن را گزارش دادند، مورد توجه بسیاری قرار گرفت.
این امر آنها را واداشت تا طبقه جدیدی از سیاره ها را که “Hycean” نامیده اند شناسایی کنند که نشان دهنده کلمات “هیدروژن” و “اقیانوس” است. سراسر این سیاره ها پوشیده از اقیانوس و دارای جو تحت سلطه هیدروژن (مطابق با غول های گازی) است. وجود این هیدروژن در جو باعث ایجاد اثر گلخانه ای می شود که به مایع ماندن سطح اقیانوس ها کمک می کند.
سیاره هایی که در این طبقه بندی قرار می گیرند، قطری در حدود ۲.۶ برابر زمین دارند و دمای جوی آن ها تا ۲۰۰ درجه سانتی گراد، بسته به ماهیت ستاره میزبان و مجاورت این سیاره با آن، بالا می رود. این مانند همان شرایطی است که دانشمندان تصور می کنند میلیاردها سال پیش بر روی زمین حاکم بوده است؛ در زمانی که اولین موجودات میکروبی تک سلولی شروع به ظهور کردند.